CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Χωρίς Τίτλο


...καμιά φορά οι άνθρωποι στο νησί όταν ατενίζουν τον ουρανό κάποια γαλάζια νύχτα ή ακόμα κι όταν είναι χαμένοι στις σκέψεις τους μέσα στην καλοκαιρνή ραστώνη λένε μισόλογα. Σκόρπιες αλήθειες και ψέματα για να ανακαλύψουν το κενό της ύπαρξης και μετά να το ξεχάσουν πάλι πριν τους καταπιεί...

Οι νεκροί μ'ακούνε μόνο
Ως το τέλος εγώ θα είμαι ο μόνος κι αληθινός εχθρός μου
Φορέας ψέματος θα είμαι σε μια ανόητη αγάπη
Κι όταν πια κουρασμένος θα είμαι
Εδώ θα ζω μόνος και ξένος χρόνους αβίωτους
Κι άλλη λύση δε θα μου μένει - Θα πω:
"Τι ωραία που είσαι τώρα που δεν υπάρχεις πια"
Μου λειψε θάρρος κι όχι συμπόνοια
Μα τώρα άλλη λύση δε μου μένει
Το τέλος μου στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
θα είναι η έγκρισή μου
Κι ένα πληκτικό απόγευμα ο θάνατος θα ρθει και θα χει τα μάτια σου
Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
Κραυγή που έσβησε - πικρή σιωπή
Και στο τέλος θα νικήσω τον εχθρό μου