CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

C2 - Μέρος 2ο

«Επόμενη στάση Νάζγκοροθ», φώναξε ο ελεγκτής. Πάντα μου άρεσαν οι διαδρομές με τα τρένα. Το γεμάτο πρόγραμμά μου δε μου επέτρεψε ποτέ ένα μεγάλο ταξίδι με τρένο γι’ αυτό ίσως μέρα με τη μέρα το ήθελα πιο πολύ. Βλέπεις, οι υποχρεώσεις μου στη εφημερίδα δε μου άφηναν πολύ χρόνο για τον εαυτό μου. Κι αυτόν που μου άφηνε δεν τον χαλάλιζα για τον εαυτό μου – δεν πίστευα ότι θα τον αξιοποιούσε σωστά. Παρ’ όλα αυτά πολλές φορές αναρωτήθηκα τι θα άλλαζε αν δεν έγραφα μια εβδομάδα στην εφημερίδα. Μια φορά, μάλιστα, η νεανική μου οργή μ’ έκανε να ρωτήσω το διευθυντή μου «Που είναι το κακό να λείψω μια εβδομάδα;». «Στο ότι την επόμενη εβδομάδα τη στήλη σου θα την έχει αναλάβει άλλος», μου απάντησε ορθά κοφτά ο κύριος Μπράνγιαρντ. «Θα έχει ενδιαφέρον να δω ποιος θα είναι ο επόμενος», σκέφτηκα. Απορροφημένος από τις καταθλιπτικές αναμνήσεις μου παραλίγο να χάσω τη στάση μου. Κατέβηκα απ’ το βαγόνι τρέχοντας.

Καθώς το τρένο συνέχιζε το ταξίδι του αφήνοντας έναν μακρόσυρτο βαρύ βόμβο και καντάρια καπνού πίσω του, άναβα ένα τσιγάρο για να χαλαρώσω μετά το σύντομο ταξίδι. Γύρω μου παρατηρούσε κανείς ένα ανατριχιαστικό σκηνικό. Δίπλα μου ένα ερείπιο, που χρησίμευε για σιδηροδρομικός σταθμός, άνθρωποι αγέλαστοι έκαναν φανερή την κόπωση που διαπερνούσε το κορμί τους σε κάθε τους κίνηση. Πίσω μου ένα τρένο επιτάχυνε και απομακρυνόταν από αυτόν τον τόπο που έμοιαζε καταραμένος, μέχρι να βρει έναν άλλο, ίσως χειρότερο. Μπροστά μου… Μπροστά μου η πλαγιά του Νίγκρις, μια σειρά από καμένα δέντρα ριζωμένα σε μια πλαγιά με μεγάλη κλίση. Ένα τοπίο που μου ξυπνούσε μια πρωτόγνωρη διαστροφή: έπρεπε απαραίτητα να κάνω αυτό που η λογική μου απέκλειε. Οπλίστηκα λοιπόν με θάρρος, πέρασα το σακίδιό μου στην πλάτη μου και ξεκίνησα προς το βάθος του βουνού.

Οι πρώτες μέρες στο βουνό περνούσαν μάλλον ευχάριστα. Η πεζοπορία ήταν μεγάλη και όσο προχωρούσα προς το βάθος τόσο περισσότερο κρύωνε ο καιρός. Παρ’ όλα αυτά αφού πέρασα τα καμένα βρέθηκα σε ένα περιβάλλον πολύ όμορφο και θελκτικό. Το χιόνι ήταν αρκετό αλλά όχι ενοχλητικό. Τα ρυάκια που έτρεχαν ανάμεσα στα βράχια μου έμοιαζαν με λακάκια ενός κομψού – αν και γιγάντιου- γυναικείου λαιμού. Όλη τη μέρα περπατούσα κι έβλεπα μπροστά μου μονότονα τοπία με πεύκα κι έλατα. Πρώτη φορά στη ζωή μου εκτίμησα τη μονοτονία. Τα βράδια επέστρεφα στη σκηνή μου. Άναβα φωτιά και διάβαζα ένα από τα λιγοστά βιβλία που είχα μαζί μου. Τόμας Έλιοτ και Σαίξπηρ προκειμένου να πλησιάσω στις ανόθευτες αρχές του ανθρωπισμού, δίπλα στο ανόθευτο τοπίο της φύσης.

Ύστερα από λίγο καιρό μετακίνησα τη σκηνή μου πιο ψηλά, κι ύστερα από καιρό πιο ψηλά και πιο ψηλά… Το κρύο είχε γίνει πλέον υπερβολικά τσουχτερό, ήμουν όμως αποφασισμένος να φτάσω στην κορυφή. Πάντα με μάγευε η απόσταση από την κορυφή. Είχε έρθει ο καιρός να διαπιστώσω αν και η ίδια η κορυφή ήταν τόσο μαγευτική. Είχαν ήδη περάσει τρεις εβδομάδες στο βουνό, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο και δεν σου κρύβω ότι μου άρεσε αυτή η εμπειρία. Είχα ανακαλύψει όμορφα τοπία και συνέλαβα τον εαυτό μου να μη διαμαρτύρεται για τους πόνους της πλάτης μου ύστερα από αρκετά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν είχα ακόμα βρει το μυστήριο που προκαλούσε στη μητέρα μου τόσο μεγάλο δέος κάθε φορά που αντιμετώπιζε αυτό το βουνό. Εμένα οι μέρες μου στο Νίγκρις μου προκαλούσαν μια αισθητή για μένα, άρα υπερβολική για το κοινό μέτρο, ευφορία και μου έδινε μιαν αίσθηση ελευθερίας. Στη μητέρα μου όμως προκαλούσε δέος, λύτρωση και προβληματισμό μαζί. Σαν να έλυσε ένα μυστήριο του κόσμου και να έφτασε πιο κοντά στην άσχημη αλήθεια του…