-

Γεννημένος σε μια χώρα με ανθρώπους που κραυγάζουν
Πεταμένος σε μια φωλιά με πεταμένα κόκκαλα, όνειρα κι ελπίδες
που κολλάνε στο δέρμα μου και μου πίνουν το αίμα

Καταδικασμένος σε μια χοάνη που ρουφάει ζωές
σε μια ζωή που ρουφάει φρίκες
μέχρι οι μελανιές να γίνουν κίτρινες και να χαθούν

Με μια καρδιά κι ένα μυαλό που δε μπορούν να συνυπάρξουν
και πολεμάνε η μία το άλλο κάτω απ' τη σκεπή μιας χαμένης ύπαρξης

Γεννημένος σε μια χώρα με ξωτικά που κρύβονται πίσω από τα μαλλιά σου
με εμμονές που με σπρώχνουν κάπου, στο κενό ή στο άπειρο
κι εγώ φοβάμαι το άπειρο και μου λείπει το κενό

Κι όταν έρχεται η ώρα να φύγω είμαι ήδη πεθαμένος
και γονατίζω μπροστά σου χωρίς να ξέρω τί να πω
και τρέχω όσο πιο γρήγορα γίνεται
και με φωνάζει το όνειρο που κλαίει

Θα ξυπνήσω μια μέρα απ' το λήθαργο της απελπισίας
κι ας είναι ήδη πολύ αργά

Θα τρέξω σε όλους και στα πάντα και δε θα μου φτάνει να σ' αγαπάω
μα θα σ' αγαπάω γιατί δε θα μπορώ να κάνω αλλιώς

Και τότε όλες αυτές οι άγριες σκέψεις που κάνουν τα μηνίγγια μου να χτυπάνε
θα χαθούν σαν μαύρα άλογα πίσω από ένα βουνό
Και τότε αυτές οι σκέψεις θα ψοφήσουν σαν μυθικά τέρατα
και θα μαι ελεύθερος να μην ξέρω τι να κάνω...