CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Ρ


Περπατάει μπροστά σου με βήμα γρήγορο. Τη βλέπεις να απομακρύνεται σταθερά. Κι εσύ για μια ακόμα φορά καρφωμένος στις αδυναμίες σου. Καρφωμένος στο πάτωμα ακούς τον καιρό να αλλάζει. Παρατηρείς τους ανθρώπους, τα συναισθήματα και τις ευκαιρίες να απομακρύνονται. Οι φόβοι σου όμως είναι ακόμα εκεί. Οι πιστοί ακόλουθοί σου… Οι αυλοκόλακες του πεσμένου βασιλείου σου…
Κι εκείνη επιταχύνει το βήμα. Και φαίνεται σαν κάποια που την ήξερες καιρό ώσπου μια μέρα σε ξέχασε. Δεν είναι ότι θα ήθελες ή θα μπορούσε. Είναι ότι θα έπρεπε… Γύρω σου τα πρόσωπα αλλάζουν, το σκηνικό όμως μένει ίδιο. Βασανιστικά ίδιο. Στεγνό, πλαστό κι ανυπόφορο. Δεν είναι ότι δε μπορείς. Είναι ότι δεν πιστεύεις στην προσπάθεια. Αξίζει; Αξίζει όταν κάθε λίγο εκείνη περπατάει με ολοένα και πιο γρήγορο βήμα; Αξίζει όταν εσύ δε μπορείς να απαλλάξεις την ψυχή σου από τα βάρη;
Αξίζει;
Ο δρόμος τελειώνει. Σε λίγο θα χαθεί στη στροφή. Ο αέρας που σε χτυπάει σε πληγώνει. Σε πονάει… Γυμνώνει τις αδυναμίες σου. Δε μπορείς να τον αποφύγεις. Το τέλος κάθε μέρα βρίσκεται πιο κοντά σου. Η εξιλέωση σου γλυκαίνει το μυαλό. Είσαι καρφωμένος στο πάτωμα. Ο αέρας κι οι σκέψεις σου σε πονάνε. Η φωνή σου χάνεται. Η θλίψη σε κερδίζει. Είναι ανίκητη. Ο κόσμος σε πνίγει. Οι άνθρωποι σου κρύβουν το φως. Οι αδυναμίες σου είναι αλυσίδες. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Εκείνη φεύγει. Τα βήματα της είναι σαν καρφιά πάνω σου. Τα μαλλιά της είναι η τελευταία και η μόνη ανάμνηση. Είσαι μόνος. Αβοήθητος απ’ όλους. Αβοήθητος απ’ τον εαυτό σου. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Το τέλος έρχεται κι ας πέθανε ο λυτρωμός…