CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

-

Γεννημένος σε μια χώρα με ανθρώπους που κραυγάζουν
Πεταμένος σε μια φωλιά με πεταμένα κόκκαλα, όνειρα κι ελπίδες
που κολλάνε στο δέρμα μου και μου πίνουν το αίμα

Καταδικασμένος σε μια χοάνη που ρουφάει ζωές
σε μια ζωή που ρουφάει φρίκες
μέχρι οι μελανιές να γίνουν κίτρινες και να χαθούν

Με μια καρδιά κι ένα μυαλό που δε μπορούν να συνυπάρξουν
και πολεμάνε η μία το άλλο κάτω απ' τη σκεπή μιας χαμένης ύπαρξης

Γεννημένος σε μια χώρα με ξωτικά που κρύβονται πίσω από τα μαλλιά σου
με εμμονές που με σπρώχνουν κάπου, στο κενό ή στο άπειρο
κι εγώ φοβάμαι το άπειρο και μου λείπει το κενό

Κι όταν έρχεται η ώρα να φύγω είμαι ήδη πεθαμένος
και γονατίζω μπροστά σου χωρίς να ξέρω τί να πω
και τρέχω όσο πιο γρήγορα γίνεται
και με φωνάζει το όνειρο που κλαίει

Θα ξυπνήσω μια μέρα απ' το λήθαργο της απελπισίας
κι ας είναι ήδη πολύ αργά

Θα τρέξω σε όλους και στα πάντα και δε θα μου φτάνει να σ' αγαπάω
μα θα σ' αγαπάω γιατί δε θα μπορώ να κάνω αλλιώς

Και τότε όλες αυτές οι άγριες σκέψεις που κάνουν τα μηνίγγια μου να χτυπάνε
θα χαθούν σαν μαύρα άλογα πίσω από ένα βουνό
Και τότε αυτές οι σκέψεις θα ψοφήσουν σαν μυθικά τέρατα
και θα μαι ελεύθερος να μην ξέρω τι να κάνω...

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Νιώθεις;

Ξέρεις πώς είναι να είσαι κολλημένος στο ίδιο σημείο κι όλα γύρω σου να γυρίζουν; Τα συναισθήματα, οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι αναμνήσεις... Όλα γυρίζουν υπερβολικά γρήγορα κι εσύ κάθεσαι εκεί, στο ίδιο σημείο μη μπορώντας να πάρεις μιαν απόφαση.

Όλα μοιάζουν λάθος κι όλα σωστά. Χωρίς να ξέρεις, το υπομένεις. Αν προχωρήσεις μπροστά θα πληγώσεις κάποιον που τον νοιάζεσαι πραγματικά. Αν κάνεις πίσω θα πληγώσεις τον εαυτό σου. Κι έτσι κάθεσαι στο ίδιο σημείο και τους πληγώνεις όλους.

Γιατί όλους; Γιατί όλοι το αξίζουν το ίδιο: καθόλου. Δεν ξέρεις τι θέλεις. Ή μάλλον ήξερες κάποτε τι ήθελες. Και το απέκτησες... Απλά δεν ήθελες να γίνει έτσι...

Κι αν η ζωή είναι έτσι, γιατί; Κι αν για να νιώθεις πρέπει να πληγώνεις, γιατί; Γιατί να πρέπει να συνεχίζεται το ίδιο γαμημένο παιχνίδι; Ας το σταματήσει κάποιος αν με ακούει... Ας το σταματήσει, κουράστηκα...

Failed in trust, got sunk in pain,
obsessed with love and clouds and rain
lives collapse and this fucking game
goes on and on and on and on............

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Ρ


Περπατάει μπροστά σου με βήμα γρήγορο. Τη βλέπεις να απομακρύνεται σταθερά. Κι εσύ για μια ακόμα φορά καρφωμένος στις αδυναμίες σου. Καρφωμένος στο πάτωμα ακούς τον καιρό να αλλάζει. Παρατηρείς τους ανθρώπους, τα συναισθήματα και τις ευκαιρίες να απομακρύνονται. Οι φόβοι σου όμως είναι ακόμα εκεί. Οι πιστοί ακόλουθοί σου… Οι αυλοκόλακες του πεσμένου βασιλείου σου…
Κι εκείνη επιταχύνει το βήμα. Και φαίνεται σαν κάποια που την ήξερες καιρό ώσπου μια μέρα σε ξέχασε. Δεν είναι ότι θα ήθελες ή θα μπορούσε. Είναι ότι θα έπρεπε… Γύρω σου τα πρόσωπα αλλάζουν, το σκηνικό όμως μένει ίδιο. Βασανιστικά ίδιο. Στεγνό, πλαστό κι ανυπόφορο. Δεν είναι ότι δε μπορείς. Είναι ότι δεν πιστεύεις στην προσπάθεια. Αξίζει; Αξίζει όταν κάθε λίγο εκείνη περπατάει με ολοένα και πιο γρήγορο βήμα; Αξίζει όταν εσύ δε μπορείς να απαλλάξεις την ψυχή σου από τα βάρη;
Αξίζει;
Ο δρόμος τελειώνει. Σε λίγο θα χαθεί στη στροφή. Ο αέρας που σε χτυπάει σε πληγώνει. Σε πονάει… Γυμνώνει τις αδυναμίες σου. Δε μπορείς να τον αποφύγεις. Το τέλος κάθε μέρα βρίσκεται πιο κοντά σου. Η εξιλέωση σου γλυκαίνει το μυαλό. Είσαι καρφωμένος στο πάτωμα. Ο αέρας κι οι σκέψεις σου σε πονάνε. Η φωνή σου χάνεται. Η θλίψη σε κερδίζει. Είναι ανίκητη. Ο κόσμος σε πνίγει. Οι άνθρωποι σου κρύβουν το φως. Οι αδυναμίες σου είναι αλυσίδες. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Εκείνη φεύγει. Τα βήματα της είναι σαν καρφιά πάνω σου. Τα μαλλιά της είναι η τελευταία και η μόνη ανάμνηση. Είσαι μόνος. Αβοήθητος απ’ όλους. Αβοήθητος απ’ τον εαυτό σου. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Το τέλος έρχεται και μοιάζει με λυτρωμό. Το τέλος έρχεται κι ας πέθανε ο λυτρωμός…