CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Θάνατος



...στο νησί η απώλεια είναι συνήθεια. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν διεκπεραιωτικά τα δύο αναπόδραστα: τον Έρωτα και το Θάνατο. Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Παλιότερα οι άνθρωποι θεωρούσαν το Θάνατο τέλος που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Ήταν ένα δύσκολο, κουραστικό και βάναυσο παιχνίδι. Πάει καιρός που οι άνθρωποι είχαν χρόνο και όρεξη για παιχνίδια. Οι πολλοί, μικροί, καθημερινοί θάνατοι τους εξουθένωσαν. Τα νεκρά λόγια, τα ακρωτηριασμένα συναισθήματα και οι ανάπηρες ζωές τους έκαναν το Θάνατο να μοιάζει ρουτίνα. Μα πιο πολύ ο Θάνατος της ελπίδας. Οι άνθρωποι στο νησί είχαν κάποτε ελπίδες και όνειρα. Μέχρι που βίωσαν και το δικό τους Θάνατο. Θρήνησαν αυτά που δεν είχαν όταν έμαθαν ότι ποτέ δε θα τα έχουν. Θρήνησαν αυτά που ήξεραν πως ποτέ δε θα τα ζήσουν. Τις νεκρές αναμνήσεις όσων δεν έζησαν.
Οι άνθρωποι ζούνε με απάθεια. Η σιγουριά του θανάτου στερεί τη συγκίνηση της ζωής. Έχουν μάθει να ζουν προσέχοντας μην κάνουν κάτι και κερδίσουν αυτά που φοβούνται να αποκτήσουν. Πνίγουν όσα τους δίνουν ελπίδες πριν τους πνίξουν αυτά. Προδίδουν ότι αξίζει πριν τους προδόσει αυτό. Ο Θάνατος είναι καθημερινότητα στο νησί. Αλλά ευτυχώς για μας το νησί είναι μακριά...



Από τις "Μέρες Αργίας" του Διονύση Καψάλη