CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Κλειστόν...


...ώρα για διακοπές. Όχι δεν αφήνω το νησί - το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Είναι η μικρογραφία του κόσμου μου. Και δυστυχώς είμαι πολύ δεμένος με τον κόσμο μου. Μπορεί για δύο εβδομάδες να μην γράψω - μπορεί και όχι, ανάλογα με τα κέφια μου. Χαιρετώ μέχρι την επόμενη συνάντηση με ένα παλιό ποίημα...

"Τι θα σου έλεγα;"
(Τρίτη 1 Μαΐου 2007. Οι σκέψεις αυτές έγιναν μεταξύ 1:05 και 1:46 π.μ.)

Τι θα σου έλεγα;
Η αλήθεια δεν είναι ότι καλύτερο αλλά θα την προτιμούσα
Τέλος πάντων δεν είναι ούτε τι λες ούτε πώς το λες αλλά αν το αισθάνεσαι

Κι εγώ το αισθάνομαι αλλά ακόμη κολλάω στο "πως"(και στο "τι")
Μια ζωή βλέπεις έλπιζα για το καλύτερο αλλά ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο
Επίγνωση απόγνωσης...
Ίσως αυτό με κράτησε εδώ ίσως και όχι
Είναι άλλωστε τόσα πολλά...

Και συνεχίζω

Η ζωή είναι...
Πόσοι δεν έχουν ξεκινήσει έτσι...
Η ζωή δεν είναι.
Η ζωή δεν είναι να υπαινίσσεσαι, η ζωή δεν είναι να επιδιώκεις,
η ζωή δεν είναι να υποκρίνεσαι ούτε να ψέγεις...
Η ζωή είναι να πιστεύεις (και ίσως να εξαπατάσαι), η ζωή είναι να νιώθεις (και ίσως να πληγώνεσαι)
Η ζωή είναι να μιλάς και πάντα να δέχεσαι τις συνέπειες...
(Αλήθεια τι είναι πιο δύσκολο;)

Και συνεχίζω

Το δύσκολο δεν είναι να αρνείσαι το θάνατο - όλοι το κάνουν
Το δύσκολο (και το σπουδαίο) είναι να τον αποδέχεσαι ως επιβεβαίωση της ζωής...
Το τέλος μου που ίσως σηματοδοτεί την αρχή σου
Κάθε τέλος κι αρχή

Και συνεχίζω

Άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μελαγχολικό ον που του αρέσει να χαμογελά
Όπως σε όλα τα μελαγχολικά όντα δηλαδή...
Τώρα σε καταλαβαίνω
Καταλαβαίνω τη χλωμή όψη σου στον καθρέφτη και το ψεύτικο βλέμμα σου
Το χλωμό σου εγώ και το όμορφο ψέμα σου
Η ζωή όπως και ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα όμορφο (ανυπόφορο, βαρύ, αποκαρδιωτικό μα όμορφο) ψέμα

Και σταματώ

Γιατί δεν έχω πολλά να πω ακόμα παρά το άνυδρο έδαφος της ύπαρξης
Και αυτό δεν αρκεί για σένα και για μένα...
Δεν πιστεύει σε μένα και σε σένα
Τίτλοι τέλους στο πουθενά
Λίγο πιο μπροστά από εκεί που ξεκίνησα...

Υ.Γ.1 Η αναδημοσίευση παλιών ποιημάτων μπορεί να σπάει τα νεύρα σε όσους τα είχαν διαβάσει στο προηγούμενο blog αλλά θέλω να είναι όλα μαζεμένα οπότε πρέπει να ανεχτείτε (και) αυτήν την ιδιοτροπία...
Υ.Γ.2 Λατρεύω τα σχόλια του fixxxer πάνω στο συγκεκριμένο και ανυπομονώ για τη μουσική επένδυση του fook!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Θάνατος



...στο νησί η απώλεια είναι συνήθεια. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν διεκπεραιωτικά τα δύο αναπόδραστα: τον Έρωτα και το Θάνατο. Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Παλιότερα οι άνθρωποι θεωρούσαν το Θάνατο τέλος που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Ήταν ένα δύσκολο, κουραστικό και βάναυσο παιχνίδι. Πάει καιρός που οι άνθρωποι είχαν χρόνο και όρεξη για παιχνίδια. Οι πολλοί, μικροί, καθημερινοί θάνατοι τους εξουθένωσαν. Τα νεκρά λόγια, τα ακρωτηριασμένα συναισθήματα και οι ανάπηρες ζωές τους έκαναν το Θάνατο να μοιάζει ρουτίνα. Μα πιο πολύ ο Θάνατος της ελπίδας. Οι άνθρωποι στο νησί είχαν κάποτε ελπίδες και όνειρα. Μέχρι που βίωσαν και το δικό τους Θάνατο. Θρήνησαν αυτά που δεν είχαν όταν έμαθαν ότι ποτέ δε θα τα έχουν. Θρήνησαν αυτά που ήξεραν πως ποτέ δε θα τα ζήσουν. Τις νεκρές αναμνήσεις όσων δεν έζησαν.
Οι άνθρωποι ζούνε με απάθεια. Η σιγουριά του θανάτου στερεί τη συγκίνηση της ζωής. Έχουν μάθει να ζουν προσέχοντας μην κάνουν κάτι και κερδίσουν αυτά που φοβούνται να αποκτήσουν. Πνίγουν όσα τους δίνουν ελπίδες πριν τους πνίξουν αυτά. Προδίδουν ότι αξίζει πριν τους προδόσει αυτό. Ο Θάνατος είναι καθημερινότητα στο νησί. Αλλά ευτυχώς για μας το νησί είναι μακριά...



Από τις "Μέρες Αργίας" του Διονύση Καψάλη

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Χωρίς Τίτλο


...καμιά φορά οι άνθρωποι στο νησί όταν ατενίζουν τον ουρανό κάποια γαλάζια νύχτα ή ακόμα κι όταν είναι χαμένοι στις σκέψεις τους μέσα στην καλοκαιρνή ραστώνη λένε μισόλογα. Σκόρπιες αλήθειες και ψέματα για να ανακαλύψουν το κενό της ύπαρξης και μετά να το ξεχάσουν πάλι πριν τους καταπιεί...

Οι νεκροί μ'ακούνε μόνο
Ως το τέλος εγώ θα είμαι ο μόνος κι αληθινός εχθρός μου
Φορέας ψέματος θα είμαι σε μια ανόητη αγάπη
Κι όταν πια κουρασμένος θα είμαι
Εδώ θα ζω μόνος και ξένος χρόνους αβίωτους
Κι άλλη λύση δε θα μου μένει - Θα πω:
"Τι ωραία που είσαι τώρα που δεν υπάρχεις πια"
Μου λειψε θάρρος κι όχι συμπόνοια
Μα τώρα άλλη λύση δε μου μένει
Το τέλος μου στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
θα είναι η έγκρισή μου
Κι ένα πληκτικό απόγευμα ο θάνατος θα ρθει και θα χει τα μάτια σου
Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
Κραυγή που έσβησε - πικρή σιωπή
Και στο τέλος θα νικήσω τον εχθρό μου

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Χρόνια


...ο χρόνος κυλάει αργά στο νησί. Η σχέση των ανθρώπων μαζί του είναι τυπική. Ο χρόνος δεν είναι γι αυτούς παρά ένα σημείο, απρόσωπος και απόμακρος. Μόνο λίγες φορές γίνεται άμεση εμπειρία. Τους μυεί στην απώλεια. Τους βυθίζει στη μοναξιά. Λίγες φορές είναι ο χρόνος τρομακτικά χειροπιαστός. Τις γαλάζιες νύχτες οι άνθρωποι λένε ιστορίες για το παρελθόν και είναι σαν να τις ζουν στο παρόν. Ο χρόνος τις έχει αφήσει ανέγγιχτες. Λίγο πριν κοιμηθούν φτιάχνουν ιστορίες για το μέλλον προκειμένου να ξεχάσουν τα βάσανα του παρόντος. Καταφέρνουν έτσι να ζουν ταυτόχρονα μέσα σ' ένα παρελθόν που πέθανε και σε έναν παράλληλο χρόνο που δεν υπήρξε. Κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ζουν παρέα με πτώματα και ψευδαισθήσεις. Τα χρόνια που πέρασαν τους άφησαν άδειους και μόνους αλλά δεν παραπονιούνται. Θυμούνται τις λίγες καλές στιγμές και μ' αυτές θησαυρό ανεκτίμητο πορεύονται. Ίσως τα χρόνια που θα έρθουν στο νησί να είναι καλύτερα. Αν όχι οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μαζεύουν πτώματα από τον ουρανό και θα προσβλέπουν σε υποσχέσεις ανεκπλήρωτες...

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Νοσταλγία

...οι άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν ότι ο κόσμος γύρω τους μπορεί να αλλάξει και τότε ανακάλυψαν τη νοσταλγία. Το νησί ήταν γι' αυτούς ένα μέρος απάνεμο και ζεστό που μπορούσε να φιλοξενήσει αυτούς και τις αδυναμίες τους. Να ακούσει τις σκέψεις τους και να μοιραστεί τις απορίες τους. Μα οι άνθρωποι δεν ήταν κουρασμένοι από τα άλλα νησιά αλλά από τους άλλους ανθρώπους. Κι έτσι χωρίς να το καταλάβουν ξεκίνησαν μια ανέλπιδη προσπάθεια να ξεφύγουν από τον εαυτό τους. Ότι και να γίνει στο τέλος θα τους έχει απομείνει η νοσταλγία τους και μια σείρα από σκόρπιες σκέψεις, ψέματα κι αλήθειες, προσπάθειες και φόβοι, απαντήσεις μα κυρίως απορίες...



Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα BAR αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό
φωτισμένα άρματα

Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα μπαρ τα παιδια σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν τίποτα

Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτυπάνε τα κομιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα